Może i lepiej

miałem być życiem, nie doświadczyłem
matka zaś nie zdążyła mnie czegoś nauczyć
ile jest takich żyć
chcianych również zbędnych
a także zabijanych istnień

o ludzki świecie drętwy i sztywny
gdzie obok nikogo nic nie obchodzi
ktoś leży na drodze myślą, iż pijak
hipotermia w miejscu publicznym

inny przyjdzie zabierze zwłoki
wytnie organy nie tanio sprzeda
złodziejom i takim podobnym
na sucho uchodzi
karzą zaś niesprawiedliwi

miałem być życiem, a może i dobrze
że niczego nie zobaczyłem
nie stając się nawet na tęże chwilę człowiekiem
zabrzmi jeszcze lepiej

całe koloseum patrzy

chusta już dawno opadła

że będziesz wolny

czy było tą prawdą

skoro wielu za murami pogrzebano

i zbuntował się Spartakus

i zginął zdradzony

przez piratów, chociaż im zapłacono

a tylko woda do ukochanej wolności jego dzieliła

wraz z nim armię gladiatorów z żonami z córami i z czym tylko

kto jest tym gladiatorem

my wszyscy nimi

więc bądźmy gladiatorami

nie bądźmy dziećmi

nie płaczmy z byle powodu

i nie załamujmy swoich rąk nigdy więcej

Wolność

a cenna jej jest miarą nasz wszystkich

począwszy do ciebie

Wszystkie reak

że trudno jest dziś to nic

te węże kiedyś wpełzają

skąd wyszły tam powrócą

pod kamienie

nie wolno nigdy źle myśleć

broń Boże, żeby nie tak

przecież jesteś garncarzem

forma moja jest dziełem twoim

ja się nie martwię o swój los

udam, iż dobrze mi z nim

bo przecież każdy chce lepiej

i żeby gorzej nie było

przyzwolę, iż będę szczęśliwszy

przepędzając złowieszcze te

jak Tyfon który rozgonił

dwunastu Bogów z Olimpu

Wszystkie reakcje

miłosnego życia i długich lat

kochania jak stąd do Marsa

pomimo moich życzeń nie da ci tego świat

więc to czekanie na próżno

nie mając zaproszenia sama się wproś

chociaż kopa ci da to nic

ból trzeba znieść również szereg innych

które jak te krzyczące gęsi

kluczy tyle w jesienne dni kto wie dokąd one lecą

a na twoim jeziorze łabędzim

brak mężczyzny

gęgawa zaś to nie łabędź

Lubię to!

Komentarz

Udostępnij

ach te oczy to przez nie

przez te twoje oczęta

że niebo wciska mnie w ziemię

o swoim świecie nie pamiętam

śmiałem się z innych drwiłem

że coś takiego nie mi

więc doigrałem się

toć kto inny dziś drwi

gdzież ty oczy swe masz

prawe i lewe zgubiłem

długo nie poleżały

ponoć je kruki wzięły

oczodoły ach te moje oczodoły

za którymi same ciemności

a może gdzieś w nich niżej

jeśli tak głęboko w nie wglądnij

żeby znaleźć resztkę mnie

Wszystkie reakcje

Lubię to!

Komentarz

Ud

Mrówki

kim są ci, których spotykasz co dzień

w swoim mieście na deptaku

z jakimi problemami wciąż się borykają

czy zastanawiałeś się kiedykolwiek nad tym

żyjesz w mrowisku patrz jak oni biegają

żywy organizm i każdy ma coś do zrobienia

szef wydaje polecenia

uczeń przerasta mistrza

i tak to się kręci po prostu młyn na wodę

góry nie śpią chociaż są skałami

lasy mówią do świata swoim językami

chmury płyną rzeki nurty niosą

krew nasza podobna jest do wschodu słońca

księgi otwierają się i zamykają

Aleksandrię płoną w naszych głowach

czas narodzin i to, które jest z nami

to my tacy, jakich siebie widujemy codziennie

Lubię to!

Komentarz

Udostępnij