Człowieczyna

autor: Radzikowski

0.0/5 | 0

---

żal człowieczyna w sobie miał
nieszczęsny ludzik ten


bijąc się w czoło wpadał w szał
świat podły
darzył złym snem

ochłapem losu karmiony

przyćmieniem nad głową chmur
tężę kotarę rzuciły
a rzeki płynęły z gór

aż mokre były kamienie
z drzew liście pospadały
widział tylko jesienie
ten człowieczek mały

ni los się nie uśmiechną
nie spotkał miłości swej
by tchnienie swoje włożyła
odziała słonkiem zły dzień

szkoda człowieczka małego
rozdziera serce me
żyć tak coś okropnego
licząc godziny swe

chata była wciąż pusta
ściany jeno płakały
nie gada do siebie
zamknął usta
by struny nie popękały

nie głosił światu podłości
nie skarżył Boga też
że nie miał żaden miłości
pod wiatr tylko i
deszcz

powodzie wszystko zalały
również strzechę tą
płaczące ściany zabrały
tym przepad jego dom

z niczym niestety został
kąsał złośliwy los
drążąc dwie dziury w sercu
jad kobry tym zamilkł głos

może w niebie ma lepiej
tulą anioły te
nie chcąc patrząc z góry
tutaj nie będzie źle

Robak

 

Robak

człowieczeństwo wszakże nasze czy nazywasz siebie człowiekiem przeto można wyzbyć się zero szacunku dla innych jeśli siebie nie kochasz przeszkadza świat cały zatem nie bądź oportunistą solą dla innych w oku upodlić zdeptać robaka człowieku opanuj się może została cząstka w sercu na samym dnie