Mędrzec stał się głupcem a jakże i skąd w głowie siano chociaż umysł co dzień ćwiczył gdzieś wszystko po przypadło przeto do siebie gada bredzi nie stworzonejak również rzeczy widzi co nie jest wyjaśnione w głowie Aleksandryjska co tomy nazbierała w osiem tychże dekad by w kolejnej wielka stratabył i nie ma człowieka chociaż bije serce jeszcze bo cóż to jest za życie w nie bycie osobowości

czy ciężar można zrzucić odsapnąć choćby na chwilę otóż nie przeto to twoje życie wszystko które przeżyłeśzawsze po wlecze się za tobą tysiąc razy zapomnieć to tyle ile sobie przypomnieć zewsząd wychodzą i stare rany odnawiają iż czas leczy rany co za absurd siedzi ramol na ławeczcenie mając nic do roboty wspomina sobie a im bardziej sięga w pamięć tym bardziej boli

czy ciężar można zrzucić odsapnąć choćby na chwilę otóż nie przeto to twoje życie wszystko które przeżyłeśzawsze po wlecze się za tobą tysiąc razy zapomnieć to tyle ile sobie przypomnieć zewsząd wychodzą i stare rany odnawiają iż czas leczy rany co za absurd siedzi ramol na ławeczcenie mając nic do roboty wspomina sobie a im bardziej sięga w pamięć tym bardziej boli

ach te słoneczniki w polach Van Gogh lecz słońce piękniejsze nad głową to wszystko zaproszę i serce moje przyjmie bym chwile przeżył cudowne czego więcej chcieć tylko tejże młodości którą co dzień ze swoich oczów tracę choćby cząstkę pozostawić toteż tak się nie da i zdjęcia również tu na nic przeto one martwe żadnych żywych mimik to tak jakby w posągi się obróciłco uczynił jakiś tam aparat

oj chciałoby się ale to już było chociaż życie nie uszło znacznie ubyło przybywają lata gdyż czas do przodu mknie a czemu to tak nie zatrzyma się straciłem z moich oczów dawno temu miłość mojego życia i coś jeszcze na światło młodości padły potworności czy ten w lustrze to ja jeśli nie to któż to taki