Mrówki

kim są ci, których spotykasz co dzień

w swoim mieście na deptaku

z jakimi problemami wciąż się borykają

czy zastanawiałeś się kiedykolwiek nad tym

żyjesz w mrowisku patrz jak oni biegają

żywy organizm i każdy ma coś do zrobienia

szef wydaje polecenia

uczeń przerasta mistrza

i tak to się kręci po prostu młyn na wodę

góry nie śpią chociaż są skałami

lasy mówią do świata swoim językami

chmury płyną rzeki nurty niosą

krew nasza podobna jest do wschodu słońca

księgi otwierają się i zamykają

Aleksandrię płoną w naszych głowach

czas narodzin i to, które jest z nami

to my tacy, jakich siebie widujemy codziennie

Lubię to!

Komentarz

Udostępnij

krzyczy do mnie radość

ptaki śpiewają

chmurność pogrążona

weselsza dziś jest moja dusza

kołocze moje serce inaczej

tą inną miłością

każda jest niezwykłą

ja swoją upodobałem

człowiek o troskach zapomina

kiedy jest nie sobą

być w tym stanie

ogromne to szczęście

wymyśliłem cię pod najpiękniejszą postacią

może pojawisz się kiedyś

najprawdziwsza z najprawdziwszych

i niewymyśloną

ludzie, krusząc się wysypują

była pełna ma chata teraz jest pusta

pogadać nie ma z kim porozmawiać

do kogo otworzyć me usta

miałem kotka małego

żeby był do towarzystwa

mały kotek zdechł

chociaż był czarny nie antychrysta

na dworze, chociaż jest ciemno

nie straszno

żywych trzeba się bać

a za tych, którzy już nie gaworzą

pomodlę się

Przenajświętsza Panienko

mniej w opiece familię mą

jeśli nie w niebie to gdzie

spotkam ponownie ją

people, crumbling, spill out
was full my hut is now empty
there is no one to talk to
to whom to open my mouth
I had a little kitty
to be company
the little kitten died
although he was black not antichrist
outside even though it's dark
not scary
the living must be feared
and for those who no longer babble
I will pray
Holy Virgin
less in the care of my family
if not in heaven then where
I will meet her again
I like this!
Comment
Share

Lubię to!

Komentarz

Udostępnij

w tych ciasnych butach

kazać mi iść

i żadnych na zmianę

słońce ciemnieje

księżyc gubi drogę

potykam się o kamień

i jakby przycichło

niestety na chwilę

wpadł promyczek jeden

skąpi jak zawsze

darzyć nie darzy

bijąc po kieszeniach

to ci wredny

ja zaś durny

pomyślałem nie wdrążyłem

awers rewers

orzeł resztka

tę gorszą zobaczyłem

a one się tłuką

bijąc w szyby

wszystkie nieszczęścia moje

gdy szkło już poleci

obym nie zobaczył

czarnego ptaka

w mym sercu

Wszystkie reakcjeLucjan Prince

podobno jesteśmy ludźmi

acz na pewno

aniołowie są coraz mniej cierpliwi

gdyż krzywdy świata coraz bardziej pęcznieją

nie było dnia i nie nadejdzie

a człowieka nie zmienisz

ponieważ się uprze przy jednym

błazen w swoim i w cudzym cyrku

sznurki sznureczki laleczki pajacyki

kukiełki w teatrzyku

kto jest kim przydałby się pad

byłby najlepszym rozwiązaniem

najśmielsza myśl, czy można to zrobić

by dało się znieść najlżejszym sercem

to tak jakby z duszą się pożegnać

jeszcze dzisiaj

Lubię to!

Komentarz

Wyślij