teraz nie są smutne
śpią
nie mając liści
wiatr nie przytula
jedynie hula
a szadź lśni
gdzież radość słonka
śpiew skowronka
żółte dywany
wszędzie biało
ciuchów nie mało
na cebulę tę
na nic uproszenie
pór roku nie zmienię
każda rozpycha się
miły śpiew słowika
w Bieszczadach
wiosnę wita
do której daleko
jeszcze
jutro brzmi cudownie
słońce siewcą życia
rośnie trawa drzewo
i kwiat
wędruje w nieboskłonie
w bezkresie
czy ono gdziekolwiek
ma dom
podążyłbym za nim
lecz nie starczyłoby
dnia
za krótkie nogi by iść
nawet nie sięgnie myśl
toteż wzrokiem odprowadzam
po tej stronie nastanie noc
księżyc w czterech kwadrach
i tak mija rok
kto przygarnie psa
który po wsi biega
da budę i miskę
która należy się
kundel zwyczajny
pies
zabawki dziecko
nie chciało
i wywieźli w las
wyrośnięte szczenię
zostało
biegł piesek przez pola
skądś nagle padł strzał
i w polu psina zdechł
i taki żywot miał
nasuwa się więc myśl
człowiecze nie porzucaj psa
bo wszystkie psy na świecie
jak my
istota
Dog
who will adopt the dog
who runs around the village
give a kennel and a bowl
which belongs
mongrel
dog
baby toys
didn't want to
and took them to the forest
overgrown puppy
left
The dog ran across the fields
suddenly a shot was fired
and in the field the dog died
and such was his life (... more
gdybym położył most
by myśli pobiegły
po nim
mając serdecznie dość
tych zgryzot
nim pomyślisz usłyszysz skowronki
szare nad polami
zielone drzewa zobaczysz
i dzikie kwiaty w łąkach
tańczące żurawie wczesną wiosną
w zalotach klangory
machając skrzydłami
kiwając dziobami
szanowni panowie do swoich dam
teraz również jest pięknie
wyskocz za miasto
ujrzysz
gęgawy frunące w jedynkach
synchronia podniebna
i poczujesz się swojsko dziwnie
z gęsią skórką na ciele
chociaż na chwilę uwolnij się
od smrodu smogu hałasu ulic
x x v
nie umarli którzy w pamięci
żyją wśród nas
kiedy wspominasz
oni obok są
i powracają
niczym duchy Mickiewicza
aż ciepo się robi
w sercu
czysty blask
prosto z nieba
anioły pozwoliły przyjść
i nie powiedzą
jak tam jest
więc niczego się nie dowiem
owiane tajemnicą
nim pomyślisz usłyszysz skowronki
szare nad polami
zielone drzewa zobaczysz
i dzikie kwiaty w łąkach
tańczące żurawie wczesną wiosną
w zalotach klangory
machając skrzydłami
kiwając dziobami
szanowni panowie do swoich dam
teraz również jest pięknie
wyskocz za miasto
ujrzysz
gęgawy frunące w jedynkach
synchronia podniebna
i poczujesz się swojsko dziwnie
z gęsią skórką na ciele
chociaż na chwilę uwolnij się
od smrodu smogu hałasu ulic
x x v
nie umarli którzy w pamięci
żyją wśród nas
kiedy wspominasz
oni obok są
i powracają
niczym duchy Mickiewicza
aż ciepło się robi
w sercu
czysty blask
prosto z nieba
anioły pozwoliły przyjść
i nie powiedzą
jak tam jest
więc niczego się nie dowiem
owiane tajemnicą
x x x
pójdź diabłu na ratunek
a on śmierci pocałunek
wcześniej język pokaże
lub trucizny trunek
wiosny to do siebie mają
kochać żyć nie umierać
hulaj dusza nie przebierać
nim upomną się w niebie
które czarne pobielać
oczy to do siebie mają
że się nigdy nie zmieniają
przyłapani na kłamstwach
ręce rozkładają
diabły wiosny i kochanie
co ma być niech się stanie
nie inaczej życie krótkie
nie domuszli kupę banie
