utracone

w nas

wszystko

aż strach pomyśleć

co jeden drugiemu

może zrobić

przyszliśmy z ogrodów

chociaż stamtąd

nie każdy do ogrodu

swojego powróci

ludzkie ptaki

nasze dusze

cierpiące i szczęśliwe

wrony i gołębie

dziobiące

oraz kochające się

jestem gołębiem

podziobanym przez wronę

jeszcze mi oczów nie wykulałeś

sąsiedzie

płaczcie

oczy i serca

za czyny swoje

za utracone edeny

nie na ziemi

oto co żeście utracili

A