motyl się narodzi wyjdzie z kokonu

łąka zakwitnie i będzie ślicznie

jabłonie zaowocują i dadzą owoce

bo takie jest życie

smutnego człowieka uszczęśliwi

gdy nagle skądś ktoś zapuka

on się otworzy ona zaś przed nim

zaiste miłość wielka

tyle jest jej, iż wszystkich można obdarować

więc czemuż nadal aż tylu samotnych

wstydliwi czy co lub boją się pokochać

nie moim rozumem to pojąć

na własne życzenie nie pójdzie jej śladem

lub ona jego

w młodości można zignorować wiele

za to starość jest najgorsza

próchniejące drzewo

Wszystkie reakcje: